آتشی در جان من افکندی ای آب حیات
در هوایت خاک سردم فارغ آمد از ممات
تا که بوی زلفت آمد کار من سامان گرفت
جمله تلخی ها شد از یمن وجودت طیبات
ظلمت شب را زدودی شعله ی گیتی فروز
خواندی از بهر تن بی جان من والذاریات
گر چه شیرازست و شهر لعبتان از شش جهت
چون تو زیبارو نیاید در فلک از هر جهات
کار دین را من نهادم بر سر ابروی تو
جان سپردن زین کمان تو بود چون باقیات
روزگار وصل ما هر چند با تأخیر شد
چون شراب کهنه آمد در خُم ما از نبات
تقدیم به پ. ب ( وفات ۱۳۷۲)
شهریور 95- ارسنجان
آن که با ما قصد یاری داشت عهد خود شکست
ساز و برگ همرهی بنهاد و بر جایش نشست
تا که شوق همرهی در مردم چشمم بدید
چشم خود بر آن همه پیمانه و پیمان ببست
روزگار صلح و راحت چون ندیمی رام بود
روز میدان و سنان با دشمنان شد همنشست
تا ردای کهنه ام دید و دو دست مستمند
خویشتن را چون خدا دید و مرا چون زیردست
اندر این تلخی کنم دل خوش که پیری نیک گفت
می بنوش و می بنوشان تا رود ماتم ز دست
کار این دنیا نباشد جز جفا بر اهل دل
وین جفا دور است اما از گروه می پرست
ارسنجان، مرداد 95
ای آفتاب حُسن به بام که رفته ای
ای طالع سپید به نام که رفته ای
عمری گذشت ساقی و من از می تو مست
ای مستی شراب به جام
که رفته ای
چون آهوی رمیده مرا صید کرده ای
صیادِ جان ما تو به دام که رفته ای
روزم در اشتیاق وصالت به شب نشست
ای شمع شب فروز به شام که رفته ای
با چشم پر ز آب وداعت ندیده ام
ای رفته از بَرَم به سلام که رفته ای
چون تشنگان به سوی سرابت دویده ام
ای چشمه ی پرآب به کام که رفته ای
از خیمه ی دلم به
شکایت روان شدی
ای شاهد دَمان به خیام که رفته ای
رؤیای ناتمام ز خوابم ربوده ای
وِی ساحر نهان به تمام که رفته ای
مردادماه 95، ارسنجان
