جواد رضایی

به دریا خواستم چشمان زیبایت کنم تشبیه

ولی دریا کجا آن برق چشمان تو را دارد

به باران خواستم آن حالت چشمت کنم تشبیه

ولی باران کجا آن رنگ چشمان تو را دارد

دگر تشبیه چشمت را به رؤیا هم نخواهم کرد

به شب آن گیسوان دلفریبت را کنم تشبیه

 ولی شب کی کجا آن تاب گیسوی تو را دارد

به گندمزار خیس و برگ بید و آبشار

نگارینا کدامش عطر گیسوی تو را دارد

دگر تشبیه گیسویت به رؤیا هم نخواهم کرد

به توت سرخ تر گر حال لب هایت کنم تشبیه

ولی کی توت تر شیرینی قند تو را دارد

انار سرخ و لعل و سرخی گل های کاشان هم

به گلگونی کجا آن رنگ لب های تو را دارد

دگر تشبیه لب هایت به رؤیا هم نخواهم کرد

به سنگ تیره قلب سرد و سنگینت کنم تشبیه

ولی کی سنگ خارا سختی قلب تو را دارد

به صحرا خشکی و تاریکی قلبت کنم تشبیه
ولی صحرا کجا افسون و جادوی تو را دارد

دگر تشبیه قلبت را به رؤیا هم نخواهم کرد

تو رؤیای منی رؤیا که تشبیهی نمی خواهد
دگر تشبیه رؤیا را به رؤیا هم نخواهم کرد

جواد رضایی، ارسنجان، اول اردی بهشت 95