جواد رضایی

ببار ای ابر آذاری بر این خاک سراسر غم              لب خونین دلان تر کن به بارانی رسان مرهم 

بشوی از روی برگ گل غبار هجر بلبل را                       مزار مردگان نم کن بکاه از اندُه و ماتم

برون آر از زمین گلشن خس خشکیده را برکن          به بستان رونقی آور گلستان کن همه عالم

به باریدن سخاوت کن جهان خسته را بنگر                 ز ظلم و جور ابلیسان نه حوا ماند و نه آدم

مکن تأخیر خود افزون ببار ای ابر پر افسون                 بساط غم پریشان کن بنا کن خانه ای خرم

برویان از مزار من درخت تاک و نازش کن                    روان رفتگان در ده شراب از خاک من هر دم

(یاسوج، هجدهم اسفند نود و سه)