جواد رضایی

هر روزی از زندگی ما آدم ها که می گذرد، قلب ما آدم هایی که بلد نیستیم روحمان را گاه گاهی تازه کنیم، غبارآلود می شود. غبار خودخواهی، کینه، تعصب، دشمنی، حسادت و شاید خیلی فراتر... ما آدم ها بیش از آن که مرهم دل هم، غمخوار هم و شریک شادی و اندوه هم باشیم، در یک چیز استعداد شگرفی داریم. دل شکستن! ما آدم ها از آن روی که همیشه خود را و اندیشه خود را بر حق می دانیم، با دیگران و افکارشان عناد می ورزیم و "دل" می شکنیم. خوبی های هم را فراموش می کنیم. بدی های یکدیگر را بزرگ می کنیم و آن قدر پر و بالش می دهیم تا همچون کوهی بزرگ در نظر آیند. ما آدم ها غصه خوردن یکدیگر را می بینیم و برایمان انگار نه انگار! ما آدم ها چنان گرفتار قحطی محبت شده ایم که فراموش می کنیم برای دوست داشتن و عشق ورزیدن به یکدیگر آفریده شده ایم. یاد دوستی بخیر که می گفت ما آدم ها نمی توانیم که عاشق بمانیم بی هیچ چشمداشت! چه دردناک است که "ما آدم ها" بزرگترین دشمن "ما آدم ها" هستیم.
نو شدن روزگار و دمیدن بهار، نمادیست نیکو از تازه شدن و فراموشی روزهای سرد و سیاه. درسیست برای دور ریختن کینه ها!
امیدوارم بخشیدن را تمرین کنیم و یاد بگیریم و بگذریم. وقتی نمی بخشیم، دلیلش شاید بزرگی گناه دیگران نیست که کوچکی و حقارت قلب ما باشد.
آرزو می کنم لیاقت بخشیده شدن و شهامت بخشیدن را در این روزهای زیبای خداوندگار طبیعت، داشته باشم. سرتان سلامت و خانه تان آباد!