جواد رضایی

قطره قطره آب می افتد به روی صخره ای
صخره ای سنگی تر از قلب تویی که رفته ای
سنگ خارا لیک با تندی زند پس قطره را
قطره می میرد چو آهویی ز تیر جَسته ای
قطره ها بر قلب سخت سنگ می آید فرود
همچو سربازانِ دست از مال و از جان شسته ای
عاقبت آن سنگ بعد از سالها چون موم گشت
پیکرش پر چاک چون زخمی به جان خسته ای
قلب تو آن سنگ و عشق من بُود آن قطره ها
بی وفا اما تو از سرچشمه راهم بسته ای

یاسوج، بیست و دوم بهمن نود و سه