جواد رضایی

آن که با ما قصد یاری داشت عهد خود شکست

ساز و برگ همرهی بنهاد و بر جایش نشست

تا که شوق همرهی در مردم چشمم بدید

چشم خود بر آن همه پیمانه و پیمان ببست

روزگار صلح و راحت چون ندیمی رام بود

روز میدان و سنان با دشمنان شد همنشست

تا ردای کهنه ام دید و دو دست مستمند

خویشتن را چون خدا دید و مرا چون زیردست

اندر این تلخی کنم دل خوش که پیری نیک گفت

می بنوش و می بنوشان تا رود ماتم ز دست

کار این دنیا نباشد جز جفا بر اهل دل

وین جفا دور است اما از گروه می پرست

ارسنجان، مرداد 95